Przemierzając Meksyk uczę się jego smaków. Polubiłam obecność ostrych przypraw na owocach czy cukierkach. Kolejny etap przypadł na piwo, które szczególnie ubóstwiam, gdy żar z nieba leje się. Bezcenny jest moment, kiedy można usiąść w cieniu, z kuflem zimnego piwa.

Jak Meksyk długi i szeroki w ofercie każdego baru widnieje Michelada. Czepiając się europejskiego nazewnictwa, można ją uznać za drink, bądź napój na bazie piwa. Przynosi niesamowite orzeźwienie i podobno ulgę, jeżeli dokucza nam kac. Dla mnie Michelada to po prostu sposób podania piwa, bo przecież jej porcja pochłania całą butelkę tego trunku. Wygląda nietuzinkowo: zamrożona szklanka, na brzegach której jest sól, czasem czerwona papryka. W środku kawałki lodu i pewna czerwona mikstura. Osobno butelka piwa, którą wlewa się do bazy. 

Ile barmanów tyle sposobów podania. Tyle różnych przepisów. Podstawowym źródłem napoju jest clamato - które w składzie zawiera sok z pomidorów i salsę. Dodatkowo możemy spodziewać się soli, soku z limonki, maggi, worcesterhire i tabasco. Zdarzyło mi się też pić Micheladę z zielonym ogórkiem w środku. I chociaż skład zadziwia, to jednak Meksykanie wiedzieli co robią łącząc poszczególne składniki ze sobą. 

Kilka historii krąży o jej pochodzeniu, dość nieprzypadkowa wydaje się nazwa mi chela helada - co w tłumaczeniu oznacza "moje lodowate piwo". Lokalnie chela oznacza piwo, chociaż słowo cerveza w Meksyku także występuje. 

Drugą wersją jest Michelada sin clamato - czasami pod nazwą: chelada - czyli lemoniada z piwa. Powstaje na bazie soku z limonki i soli morskiej. Jej smak jest łagodniejszy, bardziej kwaśny. I chyba na początku bardziej smakuje cudzoziemcom. 

Kogo Michelada zachwyci smakiem może spróbować ją przyrządzić w domowym zaciszu. Clamato można już dostać w Polsce, a jeśli nie to doskonale zastąpi go przyprawiony solą i pieprzem sok pomidorowy. 

MM.